Katie Cruel is een tekstuele en muzikale voorstelling in het dystopische universum van collectief LENZ. De voorstelling onderzoekt de driehoeksverhouding tussen slachtoffer, dader en toeschouwer en is geïnspireerd door Schotse murder ballads en moordsprookjes door de eeuwen heen.
Katie, een ongedocumenteerde jonge metalmuzikant, onlangs in de stad aangekomen, leeft om te overleven. Ondanks haar vlucht uit de conservatieve plattelandsgemeenschap waar ze opgroeide, blijven jeugdtrauma’s haar achtervolgen. Op een nacht, na een van haar optredens, spreekt een oudere man haar aan op straat, in een steeg tussen de verlate kantoorpanden.
De onverwachte ontmoeting, de nacht die volgt en zijn poging om Katie te helpen, leggen de kloven tussen generaties, genders en klassen bloot. Uiteindelijk komt Katie tot het besef dat extreme acties de enige uitweg bieden in de uitzichtloze wereld van nu.
Met gebruik van dialoog, live drone muziek en Schotse folk creëert LENZ met Katie Cruel een ruig, eenzaam en teder portret van een jonge vrouw getekend door intergenerationeel trauma, op zoek naar hoop en bereid om tot het uiterste te gaan.
“Well, when I first came to town,
They called me the roving jewel.
Now they’ve changed their tune,
Call me Katie Cruel.”
Na Sheath and Knife (2021) is Katie Cruel het tweede deel van de ‘murder ballad trilogy’ van LENZ: deze trilogie onderzoekt de complexe driehoeksverhouding tussen slachtoffer, dader en toeschouwer en is geïnspireerd door Schotse murder ballads en moordsprookjes door de eeuwen heen. Het derde deel, Lullaby, komt uit in het najaar 2025. De voorstellingen variëren in tijd en plaats en zijn los van elkaar te zien.
CREDITS
concept & creatie LENZ
spel & live muziek Gerardjan Rijnders, Marit Hooijschuur & Erasmus Mackenna
regie, scenografie & lichtontwerp Erasmus Mackenna
tekst & dramaturgie Roel Pronk
kostuumontwerp Julia Diepstraten
muzikale leiding Simme Wouters
systeemontwerp gitaarversterking Tos Nieuwenhuizen (SunnO))), Motorpsycho)
technische productie & operatie Attila Németh
campagnefotografie Eva Roefs
met dank aan Hans Dagelet